O xoves vindeiro, 30 de maio, ás 17:55h.,  na Cidade da Cultura (no Museo Centro Gaias) faremos unha visita guiada pola exposición TESOUROS REAIS na que teremos a oportunidade de ollar pezas relacionadas con Terra Santa custodiadas no Terra Sancta Museum, e algunha no convento de San Francisco de Compostela. Durará 1 hora aproximadamente e as explicacións correrán a cargo  dun guía asignado polo museo para tal mester.

A Agrupación Cultural O Galo convídavos á CONVERSA CON BIEITO LOBEIRA centrada en discernir as posibilidades de termos “Outra Unión Europea”.
Esta actividade, que se levará a cabo na Libraría Couceiro o 22 de maio ás 19:30 horas,   está pensada para que os asistentes pregunten canto desexen sobre o funcionamento e comportamento dese organismo supranacional, que tanto inflúe no noso día a día. A conversa co candidato número dous no listado do BNG ás próximas eleccións europeas, será moderada por Lucía Veciño  graduada en historia e tralladora da Fundación Galiza Sempre,   nela as vosas preguntas ocuparán o 80% do tempo, xa que se formulou como un diálogo para contrastar criterios, ollar a viabilidade de cambios e valorar as futuras actuacións desa poderosa entidade que afecten a Galiza. 
Bieito Lobeira Domínguez, naceu en Seixo (Marín), 1968. Membro da Executiva Nacional do BNG, e candidato nas eleccións ao Parlamento europeo. Foi deputado no Parlamento de Galiza.
Resumo da intervención:
O BNG mantivo desde sempre unha posición crítica ante o  modelo económico e social que representa a UE, que se manifestou na oposición á entrada no Mercado Común Europeo e en posicións contrarias ao Tratado de Maastricht e ao referendo da Constitución Europea.
Este proceso estivo e está ao servizo de intereses económicos de grandes corporacións e oligopolios, é lesivo para as maiorías sociais e, no caso de Galiza, provocou consecuencias dramáticas sobre os principais sectores produtivos, de perda de emprego, de freo ao aproveitamento das nosas potencialidades económicas e, por tanto, ás posibilidades de promover un desenvolvemento económico autocentrado.
Mais, ao mesmo tempo, esta foi tamén unha estrutura profundamente antidemocrática, negando os dereitos dos pobos e mantendo unha política internacional servil cos Estados Unidos e a OTAN, tal e como se comproba no caso da Palestina.
A aposta debe ser a dunha Europa que tome como base a vontade democrática das nacións e dos pobos, nunha Europa social e realmente democrática. A Galiza ten que poder decidir libremente sobre os seus intereses e tamén ter capacidade de falar e negociar directamente nas institucións europeas, internacionais ou con terceiros países. 

Hai uns días finou Luz, Marina Luz Fandiño Rodríguez, nada nas ribas do Sar en Compostela. Por iso o Galo entoa o seu cocorocó.

A Xunta Directiva da Agrupación Cultural O Galo de Santiago, quere manifestar, en nome de toda a asociación, o seu fondo pesar polo seu pasamento e dar o pésame a familiares e amizades.
​No pecho da noite do pasado domingo, O Galo  anunciou co seu canto a presenza dunha nova Luz entre as estrelas. Avisounos de que Luz Fandiño xa formaba parte dos luceiros bos e xenerosos  que nos amosan o camiño na noite estrelecida. Ela marchou pero quédanos a súa obra e o seu exemplo, as súas ganas de traballar incansable por un mundo mellor. A súa luz continúa acesa no ceo coma a luz das estrelas mortas hai centos de anos que segue alumeando cada noite no seu percorrer polo firmamento.
​
A nosa Lembranza para Luz. 

A AC O Galo organiza para maio unha visita guiada á Rota do Románico Portugués na que apreciaremos a pegada do románico galego. Veremos os restos medievais do mosteiro de Dumio e explicarannos o papel crucial de seu bispo Martiño, o grande apoio do rei García á sé de Braga (que veremos) e a forte disputa entre Santiago (Xelmírez) e ese bispado. En Guimarâes iremos ao museo e explicarannos o rol dos galegos/as na independencia de Portugal, sobre cando estivo preso alí Fernando de Castro ou a razón de refuxiarse alí o rei Fernando I logo de fracasar no intento de ser rei de Galiza. Tamén nos explicarán o seu castelo e demais monumentos. Asemade visitaremos unha serie de igrexas do norte do país luso cun románico con clara pegada compostelá, un centro de interpretación desta etapa artística. Aproveitaremos para ver o castelo de Lanhoso e a citania de Briteiros. Por outra banda, veremos unha das zonas por onde en 1974 atravesaban os membros da PIDE para, vía Galiza, refuxiarse na España franquista e onde deixaban abandonados os seus terríbeis cans lobos. Será dirixida/ guiada por especialistas.

 O roteiro será guiado por Prudencio Viveiro Mogo (O Valadouro, 1974). Licenciado en Xeografía e Historia pola Universidade de Santiago de Compostela (1992-1997). Grado de licenciado coa tese de licenciatura Os comezos da Administración liberal na provincia de Lugo (2000). Diploma de Estudos Avanzados no programa de doutoramento “Estudos Contemporáneos” da Universidade de Santiago de Compostela (1998-1999). Membro do consello editorial de Murguía, Revista Galega de Historia.
Membro do consello de dirección de Edicións Laiovento. Na actuialidade traballa no Consello da Cultura Galega.
É autor dos seguintes libros:
-Política, eleccións e fidalgos. O réxime do Estatuto Real na provincia de Lugo, 1834-1836 (Ediciós do Castro, 2004),
-O Estatuto galego durante a II República (Ediciós do Castro, 2007)
-Os irmáns de América. As pegadas da emigración do Valadouro na Habana (Laiovento, 2021).

A Revolución Galega de 1846
Nos sucesos de abril de 1846 xúntanse dúas tradicións políticas que nos axudan a albiscar na súa xusta medida estes acontecementos. O liberalismo progresista e o galeguismo provincialista que  vai por a Galiza no centro da reivindicación política.
O carácter que adquiriu a revolución de 1846 implicou un salto cualitativo do soberanismo en Galiza, que agromaba cun carácter progresista e galeguista, opoñéndose á colonización do país e reivindicando a súa unidade administrativa (nunha soa provincia) tal como se constata nas proclamas da Xunta Suprema. Esta editou tres números do periódico “Revolución”. Saíu o primeiro número o 17 de abril, e nel afírmase: “Galiza arrastrando ata aquí unha existencia oprobiosa, convertida nunha colonia da Corte, vaise levantar desta humillación e abatemento. Esta Xunta, amiga sincera do país, consagrarase constantemente a engrandecer o antigo reino de Galiza (...) galegos contando co voso apoio logrará –a Xunta- que a nosa provincia sexa temida e respectada”.
Cómpre lembrar que este levantamento precede aos que en 1848 van abranguer gran parte de Europa, e nos que cuestión nacional e social son a bandeira de loita nas barricadas. Será a chamada Primavera dos Pobos, unha onda de revolucións populares, liberais e nacionalistas, que se espallará por toda Europa.
Todo comezou o 2 de abril cando se pronunciou en Lugo o segundo batallón do Rexemento de Zamora baixo o mando de Miguel Solís.  Axiña se sumarían ao levantamento Compostela, a onde se dirixiron as tropas de Solís, e días despois fixérono tamén Pontevedra, Vigo e Tui. Mentres que as tropas con base na Coruña se convertían no centro do apoio ao goberno xunto con Ferrol e Ourense.
O 15 de abril constituíase en Compostela a Xunta Suprema do Goberno da Galiza, da que era nomeado presidente Pío Rodríguez Terrazo e secretario Antolín Faraldo. Segundo a proclama da Xunta Central Galega, de 15 de abril de 1846, con este movemento “llegará a conquista Galicia la influencia de que es merecedora, colocándose en el alto lugar a que está llamado el antiguo reino de los Suevos”.
O día 23 de abril, comezou a decisiva “batalla de Cacheiras“, nas aforas de Compostela, entre as tropas sublevadas e o poderoso exército enviado polo goberno ao mando de La Concha (seis batallóns de infantaría con 2700 soldados, artillaría e 300 cabalos). A grande superioridade das tropas de La Concha fixo inútil a resistencia dos sublevados, tiveron que retirarse cara a cidade onde disputaron palmo a palmo as rúas de Compostela, o mosteiro de San Martiño Pinario converteuse no último reduto duns 2.000 revolucionarios, até que remataron as municións.
As rúas de Compostela dan testemuña de relevantes sucesos do levantamento galego de 1846, pois foi unha das cidades protagonista dos sucesos, o lugar onde se instalou a Xunta central e onde todo rematou.

Asociación Agrupación Cultural O Galo
           Santiago de Compostela
 
Con Personaxes da Galiza Medieval II, continúa a serie de libros que a AC. O Galo de Santiago ten programado editar sobre homes e mulleres que desempeñaron na nosa Terra un rol relevante, entre os séculos VI e XV.

A altísima demanda que acadaron os tres libros anteriores, por un lado, reforza a nosa convicción no devezo que sente parte do noso pobo por coñecer a súa historia e de que é grande a conciencia sobre a ocultación e deturpación que sufriu canto sucedeu aquí ao longo dos séculos. E, por outro, a gran solicitación que recibimos destes estudos divulgativos, acentúa a nosa crenza de que se está a converter nunha esixencia social, o feito de poder informarse, o mais imparcialmente posible, do que ocorreu en Galiza durante máis de quince centurias e non soamente na etapa medieval.

Ás razóns dese nada inocente escurantismo e omisión xa nos referimos nos limiares dos volumes anteriores. Neste, non o repetimos. Pola contra, si engadimos que as grandes empresas e institucións ao seu servizo, mediante  o uso da globalización e do neoliberalismo, insisten nese proceder nada obxectivo que empurrou con forza a burguesía do século XIX pero, no século XXI, os herdeiros seus turran por el anovando as estratexias, co fin de seguir a desprezar a nosa identidade e de perpetuar a visión do noso pasado (e o doutros pobos) conforme ás súas ambicións económico-políticas. Sen embargo, no que en concreto atangue ao eido da pescuda, agora desde a nosa asociación, voltamos a teimar en que os investigadores deben contar con recursos pecuniarios que lles permitan investigar utilizando tamén documentos custodiados en bibliotecas e arquivos europeos, en especial de Portugal, Inglaterra, Francia e o Vaticano.

Coa elección destes personaxes do medievo, pretendemos dar a coñecer a capacidade de decisión e de intervención na política peninsular que acadou o reino de Galiza. Arelamos achegar ao gran público as figuras de sobranceiros aristócratas do noso reino, que defenderon (ou intentaron aumentar) as súas facendas e propiedades, enfrontándose polas armas a outros nobres, ou incluso a reis, que ambicionaban acrecentar o seu poder a costa dos señoríos máis prósperos da nosa Terra. Era este un xeito que habitualmente empregaba a nobreza e a monarquía, para afianzarse no goberno dos seus inestábeis territorios, e para impoñernos aquí disposicións foráneas ditadas baixo criterios de uniformidade financeira, administrativa, cultural ou litúrxico-relixiosa.

Coa edición desta sucesión de libros tamén pretendemos que a nosa xente saiba, ou non esqueza, que bastantes monarcas de Galiza e de León (e algún de Portugal) casaron con mulleres da nosa nobreza, pola forza económica e demográfica que posuía Galiza e que numerosos homes da nosa máis alta fidalguía ocuparon na corte (entón itinerante) os postos de máis alto rango. Asemade, procuramos lembrar os vencellos entre as actuais Portugal e Galiza, que houbo señores feudais da “Galiza do Norte” con grandes dominios nestas, hoxe, dúas nacións e que algúns deles contemplaron ou apoiaron unha unión lusogalaica fronte á dominación de Castela.

Reinterpretar a tradición e a historia constitúe algo básico para activar, asentar e modernizar a identidade e os comportamentos dos pobos. Pero compre considerar que esa reinterpretación é un constructo operativo que carrexa unha transformación das mentalidades e das actuacións das xentes e que, por tanto, debe facerse baixo a luz das distintas análises que se efectuaron sobre o xa acontecido, sopesando as conclusións do anterior e baixo da luz do poliédrico prisma da contemporaneidade. A isto engádese que a realización dese cambio conceptual supón aceptar a interactividade que se xera entre a herdanza, os principios (códigos culturais, horizontes de expectativas, “préstamos”, etc.) que teñen os membros da estrutura social que os reinterpreta. E, asemade, supón admitir ou tolerar as consecuencias da vertente material e instrumental que comportan cando se plasman en realidades. Por riba, dentro do proceso de “relectura” hai que asumir que o antedito convirte aos signos, ás construcións e ás “representacións” físicas ou mentais de etapas pretéritas, en motores e condicionantes para a vivencia individual e colectiva do momento e para a edificación do futuro que están a producir e erguer as persoas implicadas nesa reinterpretación da tradición e da historia.

Igualmente, para materializar o deseño de difusión sociocultural do que forma parte este proxecto, na AC. O Galo temos presente que na Grecia clásica considerábase a anamnese como un exercicio intencionado de rememoración cognitiva e de práctica aplicativa. A nosa asociación, tanto con esta como con outras publicacións, usa o que este concepto posúe de instrumental, con moita mesura e tino e súmalle todo o que aporta de positivo a chamada “memoria obrigante”. Así, ao igual que nos libros precedentes, este ten como destinatarias ás moitas persoas que case ignoran a historia de Galiza. Por desgracia, isto abrangue a mulleres e homes de todo o abano de idades e profesións, pois o sistema educativo, aínda hoxe en día, segue a omitila.

Subliñamos que non resultou nada doado escolmar os personaxes de entre bastantes outros que tamén poderían formar parte deste achegamento á Idade Media na antiga Gallaecia, e sinalamos que tratamos de controlar a subxectividade. A escolla levámola a cabo tendo en conta que o seu modo de obrar responde aos intereses e á ideoloxía da clase dirixente do intervalo de anos que se fixaron para este volume.

Elixímolos porque a historiografía seguidora do goticismo e do liberalismo afrancesado do s. XIX, do Instituto de Estudios Históricos de Madrid, e marcada por unha concepción monolítica e centralista do Estado español, silenciou o seu proceder. E a isto adicionamos que os  escollimos, sendo moi conscientes de que, malia as súas “fazañas”, a situación do pobo, o gran protagonista da historia, era a típica da época feudal.

A introdución desta monografía pertence a Francisco Rodríguez Sánchez e os textos sobre a raíña Dona Sancha, Fernando e Vermudo Peres de Trava, o arcebispo Bernardo II, Paio Gómez Chariño, Afonso Soares de Deza, Pedro Fernández de Castro e Fernando Ruis de Castro, tamén son da autoría de especialistas no período escollido: Xosé Miguel Andrade Cernadas, Manuel Carreido Tejedo, Alexandre Peres Vigo, Héitor Picallo Fontes e Xosé Manoel Sánchez Sánchez. E neste punto precisamos, que na escrita dos capítulos que lles correspondeu a cada un deles, respectamos a escolla ortográfica de cada quen.
​
A Asociación Agrupación Cultural O Galo, amosa o seu agradecemento atod@s cant@s nos axudan neste proxecto. E á Exma. Deputación da Coruña, pola súa contribución para sacar do prelo Personaxes da Galiza Medieval II e difundilo de balde entre toda a cidadanía.
 

Díaz Díaz, Xosé   (Biobibliografía)​

Nado en Ferrol (1944), traballou en Astano desde os 14 anos no taller de Maquinaria, no Departamento de Proxectos, e finalmente, como Economista no Departamento de Orzamentos, Planificación e Control de Custos. Tamén foi membro do Comité de Empresa, e do Consello de administración da empresa.
Responsábel do sector naval da INTG e da CIG, encabezou a delegación da INTG que levou a cabo as negociacións en Madrid en 1984 sobre a re-estruturación do sector naval galego e español, sendo o autor da única alternativa presentada («Posicionamiento sobre el “PROYECTO DE BASES para la reconversión naval” y Programa alternativo» (1984) na negociación co goberno central, e da «Ponencia Base para as Xornadas Técnicas para a defensa da c.n. Galega» (1985) á que se presentaron diferentes Comunicacións polos partidos políticos galegos (agás o PSG-PSOE), os sindicatos, así como outras organizacións relacionadas co sector naval, cuxa defensa provocou numerosas mobilizacións de todo tipo, entre elas, dúas folgas xerais galegas. No ano 1990, a Consellería de Industria lle publicou como libro o «Informe sobre a Construción Naval (CXTG)» do que foi autor, e serviu como base para unhas xornadas técnicas que reuniron a representantes de todo o conglomerado de actividades que conforman o sector naval, así como das conclusións que delas se derivou.  
Deputado do BNG nas lexislaturas V e VI. Portavoz das áreas de industria, enerxía e asuntos europeos. Membro entre outras Comisións, da de Economía, da que exerceu de presidente da mesma na V lexislatura, xusto cando estaba a se negociar o sistema de financiamento 2002-2008. En xeral, esta presenza no Parlamento obrigouno a profundar na cuestión político-económica das políticas públicas, publicando numerosos informes e documentos sobre estas cuestións, uns poucos deles publicados na Revista «Terra e Tempo», e na súa páxina dixital («Cadernos»), e en libros colectivos da Fundación «Galiza Sempre» e da Fundación «Moncho Reboiras». No ano 2016, Sermos Galiza S.A. editou o seu traballo «As contas que nos contan. As balanzas fiscais como ideoloxía re-centralizadora», como continuación do seu traballo de 2008 «A Miseria da Solidariedade. As Balanzas Fiscais españolistas».

O sábado vindeiro, 16 de marzo, ás 12 h. na Libraría Couceiro, Alexandre Peres e Héitor Picallo presentarán o seu libro OS REIS E AS RAÍÑAS DE GALIZA, acompañados por Simón R. Doubleday.

Mulleres e precariedade: a escravitude no século XXI
 No actual contexto de aumento da pobreza laboral e social, ter un traballo non significa acadar os ingresos precisos para atender as necesidades básicas para unha vida digna, como alimentación, enerxía ou vivenda. E esta situación padécena dun xeito máis directo e máis profundo as mulleres. Sobre todo porque partían xa dunha base na que a norma era a precariedade máis absoluta: maiores taxas de temporalidade e parcialidade, menores salarios, peores condicións... Algo que empeora con cada reforma laboral que entra en vigor.
As mulleres incorporáronse ao mercado laboral en traballos que xa viñan facendo de xeito constante no fogar: coidados, limpeza, administración...  Eses sectores continúan a estar ocupados maioritariamente por mulleres e son, aínda a día de hoxe, os máis precarios. Porque esas tarefas “de mulleres” nunca foron valoradas e seguen sen estalo na actualidade.
Por iso, en pleno século XXI a precariedade e a pobreza teñen cara de muller.
 
Susana Méndez (Punxín, 1975). Enfermeira de profesión, desde moi nova comezou a traballar sindicalmente na Confederación Intersindical Galega. Foi delegada e Presidenta da Xunta de Persoal do Hospital Comarcal Valdeorras, posteriormente Secretaria de Organización da Federación de Saúde da CIG. Actualmente é Secretaria Confederal de Organización da central sindical nacionalista.
Activista en defensa da lingua, foi Vicepresidenta e Secretaria Xeral da Mesa pola Normalización Lingüística.
É Licenciada en Antropoloxía Social e Cultural e Especialista Universitaria en Relacións Laborais.
Participa desde hai anos no movemento feminista galego, formando parte da Marcha Mundial das Mulleres e de Galegas8M no seu momento.